De stad zonder kleuren. Verhalen om waarden te leren
Dit verhaal voor kinderen vertelt over de het nastreven van geluk, leert kinderen die glimlachen en een goed gezicht maken, maakt onze dag een beetje gelukkiger , terwijl verdriet alleen meer verdriet genereert. Toen de kleine Violet die ochtend opstond, zag ze met schrik dat haar kamer geen kleuren meer had.
Dit verhaal voor kinderen vertelt over de het nastreven van geluk, leert kinderen die glimlachen en een goed gezicht maken, maakt onze dag een beetje gelukkiger , terwijl verdriet alleen meer verdriet genereert. Toen de kleine Violet die ochtend opstond, zag ze met schrik dat haar kamer geen kleuren meer had.
- Wat is er gebeurd? - vroeg het meisje zich af en keek opgelucht toe dat haar haar nog steeds rood was als vuur en dat haar pyjama nog groene vierkanten was.
Een verhaal over wat er met een lach kan worden bereikt
Violet keek uit het raam en keek vol afgrijzen toe dat niet alleen haar kamer, de hele stad grijs en lelijk was geworden!
Gearresteerd om te weten wat er was gebeurd, ging Violeta, gekleed in duizend kleuren, naar de straat. Kort nadat hij zijn huis had verlaten, vond hij een donkere oude man zoals de nacht die een hond zo wit nam dat hij verward was met het niets. Hij besloot om te vragen of hij iets wist over waarom de kleuren de stad hadden verlaten. -Nou, het is duidelijk. Mensen zijn verdrietig en in een trieste wereld is geen plaats voor kleuren.
En hij vertrok met zijn duisternis en zijn droefheid. Al snel vond hij een grijze vrouw die een bevlekte kar sleepte en besloot te vragen naar de droefheid van de wereld.
-Nou, het is duidelijk.
Mensen zijn verdrietig omdat we geen kleuren meer hebben.
-Maar als de kleuren die zijn die zijn overgebleven vanwege het verdriet van de wereld ... De vrouw haalde haar schouders op met een gezicht dat niets begreep en bleef lopen. Op dat moment passeerde een verkleurde eekhoorn. -Ardilla, weet jij waar de kleuren zijn? Sommigen zeggen dat ze zijn vertrokken omdat de wereld verdrietig is, maar er zijn anderen die zeggen dat de wereld verdrietig is geworden door de afwezigheid van kleuren.
De eekhoorn gestopt met het eten vervaagd witachtig bruin, keek nieuwsgierig naar Violet en riep:
-
Geen kleur geen vreugde en geen vreugde geen kleuren. Zoek vreugde en je zult kleuren vinden. Zoek de kleuren en je zult vreugde vinden.
Violeta was even nadenkend. Wat een buitengewoon iets dat slimme, vage eekhoorn net had gezegd!
Het meisje, steeds vastbeslotener om de vreugde en kleuren te herstellen, besloot haar grootvader Filomeno te bezoeken. Grootvader Filomeno was een amateurschilder en tevens de gelukkigste persoon die Violeta ooit had ontmoet.Net als haar had opa Filomeno het haar van zijn baard rood als vuur en een glimlach zo groot en roze als een stuk watermeloen. Hij wist zeker hoe hij die puinhoop moest oplossen! -Nou, het is duidelijk, Violeta: we moeten vreugde schenken met onze kleuren.
-Maar dat, hoe is het gebeurd?
Heel gemakkelijk, Violet. Denk aan iets dat je gelukkig maakt ...
-Speel de bal in een veld met zonnebloemen.
-Perfect, laten we er maar eens naar toe ...
Violeta en grootvader Filomeno schilderde op de grijze muren van de school een prachtig zonnebloemveld
. Een kleurloze politieagent langskwam hen in de aandacht te bellen, maar de grootvader Filomeno met zijn watermeloen glimlach vroeg hem gelukkig:
- Mr. Police, vertel ons iets dat je gelukkig maakt ...
-Gelukkig? Een comfortabele bank naast een open haard waar je een goede misdaadroman kunt lezen. En zo begonnen Violeta, grootvader Filomeno en die kleurloze politieagent een enorme open haard te schilderen met een fauteuil. Op dat moment kwam een vrouw heel gespannen en zonder een zweem van kleur naar hen toe met het gezicht van slechte vlooien, maar de grootvader Filomeno vroeg met zijn glimlach van watermeloen:
-Nee dame, vertel ons iets dat je heel gelukkig maakt ...
-Gelukkig? In deze grijze tijden? Laat me denken ... een gebakje vol met chocolade beignets.
Stukje bij beetje namen alle inwoners van de stad deel aan die groep en vulden ze de stad met muurschilderingen vol met prachtige dingen
die hen allemaal heel gelukkig maakten. Toen ze klaar waren, was de hele stad gevuld met kleuren. Ze glimlachten allemaal vrolijk naar die muren vol heldere sinaasappels, diepblauwe zeeën en groen. Ze waren blij en opnieuw gevuld met kleuren.
Na het avontuur vergezelde opa Filomeno Violeta naar haar huis. Maar toen ze op het punt stonden om afscheid te nemen, had Violeta een heel grote vraag: grootvader, wat als de kleuren ooit weer verdwijnen?
-Als ze weggaan, zullen we opnieuw moeten lachen. Alleen dan krijgen we ze terug ... En met zijn watermeloenlach draaide opa Filomeno zich om en vervolgde zijn weg naar huis.
