Geschiedenis van de hond Noa. Verhaal voor kinderen van honden
Wanneer een kind wordt opgevoed met een huisdier, ofwel een hond of een kat, omdat de vroege kindertijd het dier als lid van het gezin aanneemt. Hij maakt zich zorgen als hij ziek wordt, hij heeft plezier als hij speelt en hij voelt zich begeleid en veilig wanneer ze samen zijn. Als u thuis een puppy heeft, raden we u aan dit schattige verhaal te lezen voor kinderen van honden.
Wanneer een kind wordt opgevoed met een huisdier, ofwel een hond of een kat, omdat de vroege kindertijd het dier als lid van het gezin aanneemt. Hij maakt zich zorgen als hij ziek wordt, hij heeft plezier als hij speelt en hij voelt zich begeleid en veilig wanneer ze samen zijn.
Als u thuis een puppy heeft, raden we u aan dit schattige verhaal te lezen voor kinderen van honden.
Vertelt het verhaal van de kleine hond, Noa, het geliefde huisdier van sommige kinderen die, op een dag, niet bij hen komen kijken wanneer ze terugkomen van school. Noa is verloren en de kinderen weten niet wat ze moeten doen om haar te vinden. Wat is er gebeurd? Vonden ze het? Ontdek het in dit prachtige kinderverhaal over huisdieren. Verhaal voor kinderen van honden: geschiedenis van de hond Noa
Toen Carlos thuiskwam en Noa niet naar buiten ging om hem te ontmoeten zoals hij elke dag deed, was hij verrast. Hij zocht onder de bedden, achter de deuren, zelfs in de kasten, in de verwachting zijn heldere kleine ogen te vinden, maar Noa was niet in het huis.
Hij ging de straat op en keek in alle richtingen. Hij vroeg de mensen die hij onderweg ontmoette, maar niemand had de hond gezien, het was alsof de aarde het had verzwolgen. Noa was verdwenen.
Het kleine hondje voelde altijd de komst van de kinderen en toen ze van school kwamen, blafte en bewoog ze haar staart vreugdevol springen van de ene naar de andere kant aan de deur van het huis.
Nicolás, Ian en Diego keken verbaasd die middag toen ze haar niet zagen aankomen en riepen:
- Noa, mooi! Waar ben je?
In zijn plaats verscheen zijn vader met een ernstig gezicht.
- Ik heb haar de hele ochtend gezocht - zei ze, toen ik vroeg thuis was, was ze weg.
De kinderen lieten hun rugzakken op de vloer liggen en vielen in de neergelaten stoel.
Noa was een puppy van vier maanden oud. Op een middag gingen ze wandelen en ze vonden haar kreunen achter een paar struiken op de grond. Zijn kleine witte lichaam met kleine zwarte vlekken, zijn lange kleine oren, zijn kleine snuit, was niet van een speciaal ras, maar ze wilden het vanaf dat moment. Ze noemden haar Noa en werden een deel van het gezin. Ze zetten een mandje in de deur van de kinderkamer zodat ze zich niet alleen zou voelen als ze haar een melkfles gaf.
's Morgens zou ik de kinderen wakker maken om hen te likken om goedemorgen te zeggen en het was allemaal gelach sinds de hond bij het huis aankwam.
Nu keken de verlaten kinderen verdrietig naar de grond.
- Ik denk niet dat ik heel ver weg zou zijn geweest - zei de vader, terwijl hij binnen twijfelde.
- We laten een briefje aan ma en we gaan haar vinden.
De kleintjes stonden opgewonden onmiddellijk op.
Ze gingen de straat op en begonnen te roepen:
-Noa, Noa! Waar ben je? Noa!
Ze keken in elke poort, in elke hoek, vroegen ze aan alle mensen die ze op hun pad zagen, maar de hond was nog steeds vermist. Al snel begon het donker te worden, het was koud, de sneeuw die in de ochtend was gevallen begon te bevriezen en plotseling begon Diego met zijn tanden te kauwen. De woorden van Carlos echoden in de oren van de kinderen toen hij zei:
- We moeten naar huis.
- Neeee! - Zeiden de broeders tegelijkertijd te protesteren.
- Alsjeblieft, pap, nog een tijdje! - Ian zei smekend.
- Dat kan niet, het is te laat en je wordt ziek als we doorgaan op straat. - Ze zei, morgen zullen we haar blijven zoeken.
Het duurde meer dan een uur om naar huis terug te keren.
Toen ze aankwamen waren ze erg moe. Ana, haar moeder, wachtte op de deur en omhelsde ze stevig.
- Kom op jongens - hij zei, morgen zullen we Noa-posters overal in de stad plaatsen en het zal verschijnen.
Ze namen een glas melk in hun pyjama en gingen flauw naar bed.
Het kostte veel tijd om in slaap te vallen, denkend aan de rilling die de hond had moeten doorstaan in zo'n koude nacht en met al haar kracht wenste dat ze binnenkort met hen zou spelen.
- Ik weet niet waar het mogelijk was om te ontsnappen - zei Carlos.
- Laten we rusten, morgen wordt een lange dag, - antwoordde Ana. Bij het aanbreken van de dag werd Nicolás wakker. Hij opende zijn ogen slaperig, ging rechtop zitten en schudde het lichaam van zijn broer stevig in slaap.
- Ian, luister! Hoor je dat?
De twee waren stil.
- Ik hoor niets, laat me slapen! - Zei hij, maar plotseling:
- Crunch, zap, crasch, zap, zap ...
In één bestand hand in hand gingen ze de gang in en door de kamer verlicht door de lantaarnpaal op de hoek van de straat.
Ana werd ook bang en belde Carlos gealarmeerd.
- Wat is er aan de hand? - Hij zei slaperig.
- Hoor je niet? , Er is iemand in het huis!
Ze stonden op en probeerden zo min mogelijk geluid te maken. Ana achter Carlos, die het jasje van haar pyjama vasthield, volgde haar stappen.
- Aaaaaah! - Iedereen schreeuwde toen ze het donker in de gang bereikten.
- Wat een schrik heb je niet gegeven!
- Wat doe je op dit moment? - De ouders zeiden het licht te geven.
Nicolás wees met zijn vinger naar de keuken en zei:
- We hebben geluiden gehoord.
Iedereen was weer stil. Plots hoorden ze ze weer en leken inderdaad daar weg te komen.
- Crunch, zap, crasch, zap, zap ... Carlos kwam als eerste de keuken in, keek de kamer rond, maar er was niemand.Deze keer hoorde hij gekreun dat uit de wasmachine leek te komen. Hij bukte zich langzaam, opende de deur en daar probeerde de hond heel nerveus uit te komen en bang om steeds maar weer in de trom te glijden.
- Jongens, jongens! Kijk wat we hier hebben! - Zei hij terwijl hij de hond uit een bal trok.
Neen, eindelijk een gevoel van vrijheid liep graag om de kinderen op blote voeten te likken. Ian en Nicolás keken nog steeds toe, niet in staat om te geloven, terwijl Diego huilde van zijn moeder.
Ze streelden allemaal de kleine hond die haar vreugde liet zien en sprong en haar staart bewoog zonder te stoppen met rennen van de ene kant van de keuken naar de andere.
- Wat een schrik heeft je ons gegeven Noa! - Zei Nicholas op het punt te huilen.
- Doe dit nooit meer! - Ian zei terwijl Diego nog steeds pruilde.
Ze namen de hond mee naar het mandje bij de deur van haar kamer. Noa rolde zich meteen op en stelde zichzelf gerust dat het tijd was om te gaan slapen.
De drie kleintjes gaven elkaar een knuffellach en schudden hun handpalmen voordat ze gelukkig naar bed gingen.
- Laten we naar bed gaan! Zei Carlos vermoeid.
- Ja, Ana zei dat geeuwen haar middel vasthield.
En ze gingen weer in slaap gelukkig wetende dat de hond Noa nu veilig thuis was.
